Pitch Black
(Digital)

De Amerikaanse SF-film Pitch Black is een fantasy-horrorfilm, die geregisseerd is door David Twohy (The Arrival, Below, A Perfect Getaway, Riddick), die ook meeschreef aan het scenario. De film speelt zich af op een woestijnplaneet in de ruimte, waarvoor de opnamen gemaakt zijn in de Australische woestijn. De film is door de recensenten tamelijk goed ontvangen en draaide ook vrij goed in de bioscopen. Er kwam een vervolg op deze film, met de titel The Chronicles of Riddick en een derde film, die alleen de titel Riddick meekreeg. Alle drie films zijn geregisseerd door Twohy en met Vin Diesel in de hoofdrol.
Het verhaal begint tijdens een ruimtereis, waarbij iedereen in ruimteslaap verkeert. Onder hen is Richard B. Riddick (Diesel), een gevangene met speciaal aangepaste lichtgevoelige ogen. Hij wordt bewaakt door officier Johns (Cole Hauser). Dan wordt het schip geraakt door kleine meteorieten, die gaten in het schip slaan, waarna het een noodlanding maakt op een nabijgelegen planeet. De meeste mensen aan boord komen om, maar Riddick en een aantal anderen overleven de crash. Dan blijkt de planeet drie zonnen te hebben, waardoor het er steeds licht is. Maar er zijn ook lichtgevoelige wezens, die graag mensenvlees eten, terwijl een zonsverduistering aanstaande is...

De muziek bij deze horrorfantasy is van Graeme Revell, die hiermee voor het eerst met Twohy samenwerkte. Kennelijk is dat toen goed bevallen, want bij latere films van Twohy was Revell meestal van de partij. Overigens werkten ook Paul Haslinger en Tim Simonec mee aan de muziek bij deze film.
Revell's muziek komt vrijwel geheel uit de synthesizer, maar bevat toch ook beperkt wat orkestrale elementen. Zoals veel vaker bij scores van Revell hoeven we niet te rekenen op fraaie melodieuze muziek. De score bevat wel melodie, maar dat is duidelijk ondergeschikt aan het creëren van een spannende sfeer. Die melodieën zijn dan ook eerder melodieuze motieven, of zijn sfeerbepalende elementen die wat meanderen in toonhoogte. Daardoor klinken ze enigszins als melodieën, maar echt melodieus is het allemaal niet.

Toch klinkt de muziek soms wat dromerig, totdat de onvermijdelijke spanningseffecten weer de overhand krijgen. En ook wat triestige muziek ontbreekt niet, zoals in de track 'Elegy', waarin meanderende klanken wat traag voortkabbelen in een best aangename muzikale kleuring en ondanks de elektronische effecten en aanvullende geluiden.
Een groot deel van de muziek is duidelijk grimmig gearrangeerd, wat bedoeld is om de spanning op te voeren. Daarbij wordt de percussie af en toe stevig ingezet, wat soms een behoorlijke drive aan de muziek geeft, zoals in 'Race Against the Sun'. In de vrijwel even lange track 'Move!' horen we een nog sterker percussiegedreven effect van stuwkracht door de muziek. De nadrukkelijk aanwezige percussie heeft een hoog tempo, om de urgentie te benadrukken, terwijl tussendoor steeds allerlei vreemde geluiden de dienst uitmaken. Die geluiden zijn overigens nauwelijks muziek te noemen, maar zorgen uitsluitend voor een sfeer van hoogspanning.

Af en toe heeft Revell wat Oosters klinkende stemmen toegevoegd, die moeten herinneren aan sommige personages in de film. Maar ook weet Revell de horrorknop goed te vinden, wanneer de muziek weer eens vanuit een relatief minimale setting ineens sterk toeneemt tot een soort uitbarsting, om vervolgens over te gaan in chaotische klanken of juist in een vreemde combinatie van allerlei extreme geluiden en rare instrumentale effecten. 'Clash of the Titans' is typisch zo'n track die al die elementen in zich heeft.

De twee afsluitende tracks horen bij de meest toegankelijke van het album. Met name de track 'The Rapture' is zelfs nog redelijk melodieus, zonder al teveel extreme klanken en geluiden. En dat geldt ook voor 'Goodnight', al heeft daar de percussie toch weer flink de overhand.
De score kent verder eigenlijk geen echte thematiek, al ligt in veel tracks de klankkleur een beetje op dezelfde lijn, en worden veel min of meer vergelijkbare klanken en geluiden ingezet in de verschillende tracks, met als doel om de spanning op te voeren, regelmatig zelfs naar horrorachtige proporties.

Kortom, met zijn muziek voor de SF-horror-fantasyfilm Pitch Black heeft Graeme Revell allicht een goed passende score gecomponeerd. Veel muziek past uitstekend bij een film met een hoog creepy gehalte. Die muziek bestaat dan ook vooral uit klanken en geluiden, terwijl melodie duidelijk niet echt relevant is. Er zijn hooguit wat meanderende elementen te horen, terwijl echte melodie eigenlijk alleen in openingstrack en de afsluitende tracks voorkomt. Scherpe percussie bepaalt voor een flink deel de drive die de film kennelijk nodig had, al gaven sommige filmrecensenten aan dat de muziek nogal ongebalanceerd in de film is toegepast. De waardering voor de prettige beluisterbaarheid van deze score komt niet hoger dan slechts 33 uit 100 punten.